Το 1976 ο Φώ­της Κα­φά­τος έγρα­φε για το κλί­μα εντός του οποίου ευδο­κι­μεί η βι­ο­λο­γι­κή έρευ­να:
«Στα δη­μι­ουρ­γι­κά ερ­γα­στή­ρια οι κα­θη­γη­τές και οι φοι­τη­τές δου­λεύ­ουν πλάι-πλάι στην έρευ­να … Ανταλ­λάσ­σουν δι­αρ­κώς ιδέ­ες, και κα­νείς δεν ξε­νί­ζε­ται πως οι πιο δη­μι­ουρ­γι­κές συ­χνά προ­έρ­χο­νται από τους εικο­σά­χρο­νους. Το κλί­μα αυτό είναι ση­μα­ντι­κό, γι­α­τί επι­στή­μη δεν είναι ένα σύ­νο­λο πλη­ρο­φο­ρι­ών, αλ­λά ένας τρό­πος σκέ­ψης».

Ήταν σαν να ήθε­λε, ο με­γά­λος εκλι­πών βι­ο­λό­γος να πε­ρι­γρά­ψει την ατμό­σφαι­ρα του μι­κρού ερ­γα­στη­ρίου του Columbia στο οποίο στις αρ­χές του 20ου αιώ­να, ένας εμπνευ­σμέ­νος κα­θη­γη­τής, ο Thomas Hunt Morgan και οι τρεις εικο­σά­χρο­νοι φοι­τη­τές του, οι Η. Muller, A. Sturtevant και C. Bridges έθε­σαν τις βά­σεις της Γε­νε­τι­κής στη μορ­φή που τη γνω­ρί­ζου­με σή­με­ρα.

Την ιστο­ρία αυτού του ερ­γα­στη­ρίου, του «δω­μα­τίου με τις μύ­γες», αφη­γεί­ται το βι­βλίο που κρα­τά­τε στα χέ­ρια σας. Μια ιστο­ρία συ­γκι­νη­τι­κή, κα­θώς συ­μπυ­κνώ­νει το πνεύ­μα της πε­ρι­έρ­γει­ας και της συ­νερ­γα­σί­ας στην ανα­ζή­τη­ση της γνώ­σης, αλ­λά και με­γα­λει­ώ­δης ταυ­τό­χρο­να. Αυτά που συ­νέ­βη­σαν, δεν ήταν μό­νο επα­να­στα­τι­κά για τη Γε­νε­τι­κή και τον τρό­πο με τον οποίο ορ­γα­νώ­νε­ται η έρευ­να. Δη­μι­ούρ­γη­σαν μια «σχο­λή» με μια δε­κά­δα σχε­δόν, βρα­βεί­ων Νό­μπελ, που ήταν μα­θη­τές του Morgan ή μα­θη­τές, μα­θη­τών του.